سخنان اموزنده از شیخ رجبعلی خیاط :

 

قاشق برای خوردن غذا خوب است و فنجان برای چای نوشیدن و…انسان هم تنها برای آدم شدن خوب است.

♦ قیمت تو به اندازه خواست توست،اگر خدا را بخواهی،قیمت تو بی نهایت است و اگر دنیا را بخواهی،قیمت تو همان است که خواسته ای.

♦ دین حق همین است که بالای منبرها گفته می شود،ولی دو چیز کم دارد:یکی اخلاص و دیگری،دوستی خدای متعال.

♦ هی نگو دلم اینطور می خواهد،ببین خدا چه می خواهد.

♦ خدا همه عالم را برای شما و شما را برای خودش آفریده است.ببینید که چه مقام و منزلتی برای شما آفریده است.

♦ قاشق برای خوردن غذا خوب است و فنجان برای چای نوشیدن و…انسان هم تنها برای آدم شدن خوب است.

♦ مقدسها همه کارشان خوب است فقط باید منیت خود را با خدا عوض کنند.

♦ اغلب مردم اظهار میدارند که ما امام زمان را از خودمان بیشتر دوست داری،حال که اینطور نیست زیرا اگر او را بیشتر از خود دوست داشته باشم،باید برای او کار کنیم،نه برای خود.

♦ اگر چشم برای خدا کند می شود(عین اللّه) و اگر گوش برای خدا کار کند می شود(اذن اللّه) و اگر دست برای خدا کار کند می شود(ید اللّه) تا می رسد به قلب انسان که جای خداست.

♦ همه خودهای انسان از خودپرستی است.تا خداپرست نشوی به جایی نمی رسی.

♦ فرهاد هر کلنگی که می زد به یاد شیرین و به عشق او بود.هر کاری انجام می دهی تا پایان کار،باید همین حال را داشته باشی.همه فکر و ذکرت باید خدا باشد،نه خود…

♦ از کلمه (ما) بگذرید،آن جا که در کارها کلمه(من) و (ما) حکومت می کند،شرک است.

♦ وقتی خدا را شناختی،هر چه می کنی باید خالصانه و عاشقانه باشد.حتی کمال خود را هم در نظر نگیر.نفس بسیار زیرک و پیچیده است و دست بردار نیست.به هر نحو شده میخواهد خود را وادار کند.

♦ در هر نفس کشیدن،امتحانی است.ببین با انگیزه رحمانی آغاز می شود یا با انگیزه شیطانی آمیخته می گر

 

دست های کوچکش

                به زور به شیشه های ماشین شاسی بلند حاجی می رسد،

                         التماس می کند : آقا... آقا "دعا " می خری؟

                        و حاجی بی اعتنا تسبیح دانه درشتش را می گرداند؛

                          و برای فرج آقا امام زمان "دعا " می کند!!...

 

 

 

یک ترکشِ کوچک؛ جلیقه، پیراهن، قرآن جیبی و سینه‌اش را سوراخ کرده بود، تا برسد به قلبش.

 

راست می‌گفت که هر چیزی توی این دنیا، وظیفه‌ای دارد برای خودش، حتی ترکش‌های سرگردان...!

 

سردار تو را به خدا  پوست مرغ ها را دور نريز؟!

 به همسايه ها گفته بود تو را به خدا پوست مرغ هايتان را دور نريزيد بدهيد به ما !!

مي گفت شب ها وقتي بچه هايش بهانه شام مي گيرند از روي ناچاري قابلمه را پر از آب ميكند و روي گاز ميگذارد تا بجوشد و بچه ها در روياي غذا به خواب بروند!

فقير بود اما صورتش را با سيلي سرخ نگه مي داشت، زن بيوه با هزار اميد مي امد جلوي خيريه مسجد مي‌ايستاد تا شايد با گرفتن اندك برنج هندي و پاكستاني صبح خود و كودكانش را شب كند.

اشتباه نكنيد ماجرا افسانه نيست عين واقعيت است، داستان مال 100 سال پيش نيست مال همين روزگاره روزگاري كه عده اي از گشنگي مي ميرند و عده اي ديگر از پر خوري ...

 چه نام آشنايي است علي (ع)!

راستی ازبچه های شيروان که در آتش سوختندچه خبر؟

میگویند مدرسه آنها گازکشی نشده بوده!من که باور نمیکنم مگر میشوددرگوشه ای میلیونها تومان صرف دکور و خرجهای بیهوده کرد و درگوشه ای دیگر بچه ها حتی بخاری هم نداشته باشند!!!

نمیدانم چراامیرالمومنین خرجهای بیهوده نمیکرد!

آنجاکه درخطبه 161نهج البلاغه میفرماید:"به خداسوگند که این زره خودرابسیاررفو کردم تابدانجاکه ازرفوگر آن شرمگین شدم زیرا کسی به من گفت :آیا آن رادور نمی اندازی!!؟"

راستي چرا امير المومنين  تيم فوتبال نداشت؟ فكر كنم مولا ضد فوتبال بوده!

راستي اگر امام زمان بيايد تكليف فوتبال چه مي شود؟

امام زمان بودجه پرسپوليس واستقلال  را مي‌دهد يا نه؟

روزگار چقدر زود مي گذرد، عجب دنياي كوچكی!!

ماجراي امروز سردار ديدن دارد، سردار ديروزحالا براي خودش مدیری شده، به راحتي بيت المال را به حلق عروسك   

                     هايش مي ريزد، راستي سردار پوست مرغ هاي خانه ات را چه مي كني؟!

اي كاش همان كراواتي ها در فوتبال مي ماندند، اي كاش اسپانسر فوتبال به جاي شركت هاي دولتي و... همان شركت اب‌جو سازي بود، ديگر ان وقت تكليفمان روشن بود سرمان را بالا مي گرفتيم و مي گفتيم، خب بيت المال كه نيست !

وبا لحن طلبكارانه‌اي مي گفتيم همين پول ها را خورده‌اند كه هر روز سر از يك پارتي شبانه در مي‌اورند. اما امروز سرهايمان بايد پايين باشد، راستي سردار با بودجه دولتي باشگاهت با ان BMW ها BENZ ها و Porsche چقدر پوست مرغ مي شود خريد ؟

متمم:  اين حديث را هم بخوانید بد نيست:امام حسین (ع) :

هر كس‌ كه‌ رضايت‌ الهی‌ را با غضب‌ مردم‌ بخرد، خداوند او را از مردم‌ بی ‌نياز سازد، و هر كس‌ رضايت‌ مردم‌ را با غضب‌ الهی‌ بخرد، خداوند او را نيازمند مردم‌ سازد.

 

روزی امام حسن مجتبی علیه السلام پس از شستشو، لباسهای نو و پاکیزه ای پوشید و عطر زد. در کمال عظمت و وقار از منزل خارج شد. به طوری که سیمای جذابش هر بیننده را به خود متوجه می ساخت، در حالی که گروهی از یاران و غلامان آن حضرت در اطرافش بودند. از کوچه های مدینه می گذشت، ناگاه با پیرمرد یهودی که فقر او را از پای در آورده و پوست به استخوانش چسبیده، تابش خورشید چهره اش را سوزانده بود. مشک آبی به دوش داشت و ناتوانی اجازه راه رفتن به اونمی داد، فقر و نیازمندی شربت مرگ را در گامش گوارا نموده بود، حالش هر بیننده را دگرگون می ساخت، حضرت را در آنجلال و جمال که دید گفت:
خواهش می کنم لحظه ای بایست و سخنم را بشنو! امام علیه السلام ایستاد. یهودی گفت یابن رسول الله انصاف بده! امام: در چه چیز؟ یهودی گفت جدت رسول خدا می فرمود: دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است. اکنون می بینم که دنیابرای شما که در ناز و نعمت به سر می بری، بهشت است و برای من که در عذاب و شکنجه زندگی می کنم، جهنم است. و حال آن که تو مؤمن و من کافر هستم...  

امام فرمود: ای پیرمرد! اگر پرده از مقابل چشمانت برداشته شود و ببینی خداوند در بهشت چه نعمتهایی برای من و برای همه مؤمنان آفریده، می فهمی که دنیا با این همه خوشی و آسایش برای من زندان است، و نیز اگر ببینی خداوند چه عذاب و شکنجه هایی برای تو و برای تمام کافران مهیّا کرده، تصدیق می کنی که دنیا با این همه فقر و پریشانی برایت بهشت وسیع است. پس این است معنای سخن پیامبر صلی الله علیه و آله که فرمود: دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است.

 

 

بعد از جنگ جمل به دستور حضرت علي(ع)، محمدبن ابي‌بكر پس از عزل «قيس بن سعد»، در سال 36 هجري، به جاي او به ولايت مصر منصوب شد. محمد وقتي در روز شانزدهم ماه رمضان وارد مصر شد در ميان مردم حاضر گشت و نامه‌ علي(ع) را براي آنان قرائت كرد. حضرت در آن نامه فرمودند:

 

«به نام خداوند بخشاینده مهربان؛ این عهدى (و دستورى) است که بنده خدا على، امیرالمومنین، براى محمد بن ابى بکر نوشته است، زمانى که او را کارگزار مصر کرد. او را به تقواى الهى و اطاعت از خدا در نهان و آشکار و ترس از او در پنهان و حضور فرمان داد. او را فرمان داد به نرمش با مسلمان و خشونت با تبهکار و عدل با اهل ذمه و انصاف با ستمدیده و سخت‌گیرى بر ستمکار و گذشت از مردم و احسان به آنها به مقدار توان و خداوند نیکوکاران را پاداش و بدکاران را عذاب مى کند.

با مردم فروتن باش، نرمخو و مهربان باش، گشاده‌رو و خندان باش. در نگاه‌‏هايت و در نيم نگاه و خيره شدن به مردم به تساوى رفتار كن تا بزرگان در ستمكارى تو طمع نكنند و ناتوان‏ها در عدالت تو مأيوس نگردند، زيرا خداوند از شما بندگان درباره اعمال كوچك و بزرگ، آشكار و پنهان خواهد پرسيد، اگر كيفر دهد شما استحقاق بيش از آن را داريد و اگر ببخشد از بزرگوارى اوست.

ما همه شكار مرگ هستيم

اى بندگان خدا! از مرگ و نزديك بودنش بترسيد و آمادگى‌هاى لازم را براى مرگ فراهم كنيد كه مرگ جريانى بزرگ و مشكلى سنگين به همراه خواهد آورد: يا خيرى كه پس از آن شرى وجود نخواهد داشت و يا شرى كه هرگز نيكى با آن نخواهد بود.

پس چه كسى از عمل‌كننده براى بهشت، به بهشت نزديك‏تر و چه كسى از عمل‌كننده براى آتش، به آتش نزديك‏تر است؟ شما همه شكار آماده مرگ مى‌باشيد، اگر توقّف كنيد شما را مى‌گيرد و اگر فرار كنيد به شما مى‏رسد.

اين فرد بيشتر از همه از خدا مي‌ترسد

مرگ از سايه شما به شما نزديك‏تر است، نشانه مرگ بر پيشانى شما زده شد، دنيا پشت سر شما در حال درهم پيچيده شدن است، پس بترسيد از آتشى كه ژرفاى آن زياد و حرارتش شديد و عذابش نو به نو وارد مى‌شود، در جايگاهى كه رحمت در آن وجود ندارد و سخن كسى را نمى‌شنوند و ناراحتى‌ها در آن پايان ندارد.

اگر مى‌توانيد ترس از خدا را فراوان و خوش‌بينى خود را به خدا نيكو گردانيد، چنين كنيد، هر دو را جمع كنيد، زيرا خوش‌بينى بنده خدا به پروردگار بايد به اندازه ترسيدن او باشد و آن كس كه به خدا خوش‏بين‏تر است بايد بيشتر از ديگران از كيفر الهى بترسد.

خشم خدا در راضي نگه‌داشتن مردم

اى محمد بن ابى‌بكر! بدان كه من تو را سرپرست بزرگ‏ترين لشكرم يعنى لشكر مصر، قرار دادم. بر تو سزاوار است كه با خواسته‏هاى دل مخالفت كرده و از دين خود دفاع كنى، هر چند ساعتى از عمر تو باقى نمانده باشد.

خدا را در راضى نگه‌داشتن مردم به خشم نياور، زيرا خشنودى خدا جايگزين هر چيزى بوده امّا هيچ چيز جايگزين خشنودى خدا نمى‏شود. نماز را در وقت خودش به جاى آر، نه اينكه در بيكارى زودتر از وقتش بخوانى و به هنگام درگيرى و كار آن را تأخير بيندازى و بدان كه تمام كردار خوبت در گرو نماز است.